دررفتگی مادرزادی لگن

جدایی مادرزادی فمور به دلیل ناهماهنگی سر استخوان ران در حفره استابولوم ایجاد می شود. شدت نقایص مادرزادی در افراد مختلف متفاوت است و در دختران بیشتر از پسران است. دررفتگی مادرزادی لگن، که معمولاً در بدو تولد تشخیص داده می‌شود، می‌تواند یک یا هر دو لگن را درگیر کند، اما در لگن چپ شایع‌تر است. حال سوال این است که تولد با سفید کننده در کودکان چه علائمی دارد؟ بهترین درمان برای تعویض مادرزادی مفصل ران در بزرگسالان چیست؟ آیا عملیات در این مورد موثر است؟ برای آشنایی بیشتر با این بیماری مادرزادی تا پایان این مقاله با ما همراه باشید.

آیا از دررفتگی مادرزادی لگن رنج می برید؟

دررفتگی مادرزادی مفصل ران یا CHD (دررفتگی مادرزادی هیپ) که به نام دیسپلازی رشدی هیپ نیز شناخته می شود، یک بیماری مادرزادی است. در این بیماری کودکان با لگن ناپایدار یا به اصطلاح شل به دنیا می آیند. در اکثر افراد مبتلا به این عارضه، حفره استابولوم در دوران جنینی به درستی شکل نمی گیرد و شکل یا عمق کافی برای حمایت از سر زن ندارد.

در برخی موارد، سر استخوان ران در هنگام تولد به طور کامل از حفره استابولوم خارج می شود که به آن دررفتگی مادرزادی سر استخوان ران نیز می گویند. البته گاهی اوقات سر استخوان ران در حفره استابولوم است اما ناپایدار است و باعث رفت و آمد سر استخوان ران می شود. این بی ثباتی و بی ثباتی مفصل ران گاهی با رشد کودک بیشتر می شود. همه کودکان قبل از اینکه بیمار شوند باید توسط پزشک معاینه شوند. در صورت مشاهده علائم مشکوک از روش های تصویربرداری مانند سونوگرافی یا رادیوگرافی استفاده می شود.

علل لوکساسیون مادرزادی لگن

علل دررفتگی مادرزادی مفصل ران هنوز به درستی تشخیص داده نشده است. برخی از پزشکان معتقدند در برخی از جنین ها به دلیل تشکیل نامناسب حفره استابولوم، عمق کافی برای نگه داشتن سر استخوان وجود ندارد. همچنین برخی از پزشکان معتقدند که دررفتگی مادرزادی لگن به دلیل شلی کپسول مفصل ران رخ می دهد.

وقتی سر استخوانی نوزاد خارج از حفره استابولوم باشد باعث رشد حفره استابولوم و رشد سر می شود و در رشد آن اختلال ایجاد می کند. در نتیجه حفره استابولوم کوچک می ماند و به عمق کامل خود نمی رسد. این عامل باعث می شود سر استخوان ران کوچک بماند و رشد خوبی نداشته باشد و گردن استخوان ران نازک بماند و ساقه استخوان ران کوچکتر و قطر کمتری داشته باشد.

چه کسانی تغییرات مادرزادی کف لگن بیشتری دارند؟

اگرچه علت خاصی برای این بیماری وجود ندارد، اما احتمال دررفتگی مادرزادی لگن در برخی افراد بیشتر است. به طور کلی، ویژگی های زیر می تواند خطر ابتلا به این بیماری را افزایش دهد، از جمله:

سطح پایین مایع آمنیوتیک در رحم مادر

سابقه خانوادگی این بیماری (از راه دور)

موقعیت پای نوزاد (موقعیت نوزاد متولد شده از پاها

شیوع آن در دختران و 9 برابر بیشتر از پسران است.

اولین فرزند خانواده

بچه های سفید پوست

وجود سایر ناهنجاری های مادرزادی مانند تورتیکولی یا پاچنبری

البته برخی عادات بد باعث می شود که سابلوکساسیون مادرزادی لگن در برخی خانواده ها بیشتر شود. به عنوان مثال در دوران پرفروش شدن نوزاد، این بیماری در کودکان بیشتر دیده می شد. در جوامع امروزی، در حالی که مادر فرزند خود را به پشت یا شکم آویزان می کند، این بیماری نسبتاً کمتر دیده می شود. در نتیجه نزدیک یا دور بودن ران های نوزاد می تواند علت این عارضه باشد.

علائم دررفتگی مادرزادی لگن

دررفتگی مادرزادی لگن ممکن است علائم یا نشانه خاصی نداشته باشد، بنابراین کودکان به طور مرتب توسط پزشک معاینه می شوند تا وجود این بیماری را تشخیص دهند. اگر علائم وجود داشته باشد، ممکن است شامل موارد زیر باشد:

طول پاهای مختلف (پاهای کوتاه)

پا را به سمت بیرون بچرخانید

تأخیر در رشد حرکات نشستن و راه رفتن کودک

دیسپلازی مادرزادی هیپ چگونه تشخیص داده می شود؟

پزشکان از ترکیبی از معاینه فیزیکی و آزمایش های تصویربرداری مانند سونوگرافی یا اشعه ایکس برای تشخیص دررفتگی مادرزادی لگن استفاده می کنند. تشخیص دررفتگی ساده لگن اغلب دشوار است، به خصوص اگر هر دو لگن تحت تاثیر قرار گرفته باشند. زیرا باسن در این حالت متقارن است. در حالی که اگر فقط یک لگن آسیب دیده باشد، تشخیص لگن آسیب دیده آسان تر است زیرا می توان آن را با دیگری مقایسه کرد. دررفتگی مفصل ران معمولا در سمت چپ بیشتر از سمت راست یا در هر دو طرف رخ می دهد.

در حال حاضر معاینه فیزیکی لگن نوزاد به عنوان بخشی از معاینه اولیه نوزاد از بدو تولد تا 72 ساعت پس از جراحی انجام می شود. در این آزمایش، مفصل ران نوزاد به آرامی حرکت داده می شود تا مشکلات مفصلی بررسی شود. اگر پزشک مشکوک به دررفتگی مفصل ران باشد، لگن کودک در 6-4 هفتگی با سونوگرافی معاینه می شود. برای تایید تشخیص، عکس‌برداری با اشعه ایکس بر روی نوزادان ۴ ماهه یا بزرگ‌تر که مشکوک به دررفتگی لگن هستند نیز انجام می‌شود.

درمان دررفتگی مادرزادی مفصل ران

اصولا درمان این عارضه  توسط دکتر مهرداد منصوری بسته به شدت بیماری و شرایط بیمار به روش های غیر جراحی و روش های جراحی تقسیم می شود.

روش غیر جراحی

گزینه های درمانی غیر جراحی برای دررفتگی مادرزادی لگن به سن کودک بستگی دارد. در درمان غیرجراحی چندین روش پیشنهاد شده است که در قسمت زیر توضیح داده شده است.

1- مهاربند پاولیک

این روش درمانی ممکن است برای کودکانی که دررفتگی لگن آنها قبل از سن 6 ماهگی تشخیص داده شده باشد، مناسب باشد. در این روش درمانی برای نگه داشتن لگن در وضعیت صحیح کودک به مدت 2-1 ماه در این دستگاه قرار می گیرد. با این دستگاه پوشک بیمار به راحتی تعویض می شود و کودک می تواند آزادانه پاهای خود را حرکت دهد. همچنین با استفاده از تورنیکه پاولیک می توان مفصل لگن را با فشار وارده داخل حفره آن قرار داد و مشکل دررفتگی مادرزادی لگن را برطرف کرد.

مدت زمان استفاده از باند پاولیک بستگی به شدت بیماری و سن کودک دارد. به طور معمول از 6 تا 12 هفتگی می توان از این دستگاه برای درمان نقایص مادرزادی لگن استفاده کرد. به یاد داشته باشید که نقش والدین در این دوران بسیار مهم است.

2- بریس ابداکشن

در مواردی که نمی توان از کمربندهای پاولیک با موفقیت استفاده کرد، پزشک می تواند از بریس ابداکشن برای درمان دررفتگی مادرزادی لگن، بریس ابداکشن برای نگه داشتن پاهای کودک استفاده کند.